Siyasi hiciv temelde siyasetin kendisi kadar eskidir - antik Yunanistan'daki Sophokles'i veya Shakespeare'in "Kral Lear"ındaki saray soytarısını düşünün. Kraliçe Victoria yönetimindeki bir Britanyalı olarak, en son toplumsal ya da politik alaylara kendini kaptırmak isteyen herkes, genellikle 1841'den itibaren "yumruk"u talep etti. Kuklanın İngiliz muadili ile kapak resmi, ilk "çizgi filmlerden" bazılarını da yapan Richard Doyle'un kaleminden geldi.
Bir karikatürist ve portre ressamının küçük oğlu olan Richard Doyle, bu sanatla dünyaya geldi. On iki yaşındayken Homer'ı alaycı resimlerle resmettiği söylenir. Yeteneğinin sözleri genç yaşta ortalıkta dolaştı - 1840'tan itibaren karikatürist John Leech ile çalıştı; Doyle'un müşterileri arasında romancılar John Ruskin, William M. Thackerey ve Charkes Dickens vardı. Bilmelisiniz ki, fotoğraf çağından önce pek çok roman çizimlerle, ahşap ya da çelik kesimlerle resmedilmiştir. İyi yazarlar, iyi çizerlere ihtiyaç duyardı; Edebiyat klasiklerinin ilk baskılarının günümüzde bu kadar değerli olmasının nedenlerinden biri de budur.
1843'te Doyle, "Punch" da kalıcı bir illüstratör oldu. Kurucusu Henry Mayhew, sosyal reforma bağlıydı - hala profesyonel çevrelerde Büyük Britanya'daki yoksul işçi ve zanaatkârların durumuna ilişkin kapsamlı istatistiksel araştırmalarla tanınıyor - ve Viktorya döneminde yanlış olan her şey için bir sözcü istedi. Dergi ve romanı "karikatürler" (çizimli resimli öyküler) hızla yayıldı ve Richard Doyle bunda önemli bir rol oynadı.
Ancak Doyle sadece bir kurşun kalemle alay konusu değildi, aynı zamanda İrlandalı soyadından da anlaşılacağı gibi dindar bir Katolikti. Punch, Papa IX. Son büyük eseri, Andrew Lang'in metinlerle sağladığı ve 1884'te "Prenses Kimse" olarak yayınladığı çizimler koleksiyonuydu.
Richard Doyle bu görünmez prensesin başarısını görecek kadar yaşamadı: 1883'te felç geçirerek öldü. Bu zamana kadar eski arkadaşları, yazar olarak Charles Dickens ve hiciv dergisi olarak "The Punch", edebiyat ve medya tarihine çoktan girmişti.
Siyasi hiciv temelde siyasetin kendisi kadar eskidir - antik Yunanistan'daki Sophokles'i veya Shakespeare'in "Kral Lear"ındaki saray soytarısını düşünün. Kraliçe Victoria yönetimindeki bir Britanyalı olarak, en son toplumsal ya da politik alaylara kendini kaptırmak isteyen herkes, genellikle 1841'den itibaren "yumruk"u talep etti. Kuklanın İngiliz muadili ile kapak resmi, ilk "çizgi filmlerden" bazılarını da yapan Richard Doyle'un kaleminden geldi.
Bir karikatürist ve portre ressamının küçük oğlu olan Richard Doyle, bu sanatla dünyaya geldi. On iki yaşındayken Homer'ı alaycı resimlerle resmettiği söylenir. Yeteneğinin sözleri genç yaşta ortalıkta dolaştı - 1840'tan itibaren karikatürist John Leech ile çalıştı; Doyle'un müşterileri arasında romancılar John Ruskin, William M. Thackerey ve Charkes Dickens vardı. Bilmelisiniz ki, fotoğraf çağından önce pek çok roman çizimlerle, ahşap ya da çelik kesimlerle resmedilmiştir. İyi yazarlar, iyi çizerlere ihtiyaç duyardı; Edebiyat klasiklerinin ilk baskılarının günümüzde bu kadar değerli olmasının nedenlerinden biri de budur.
1843'te Doyle, "Punch" da kalıcı bir illüstratör oldu. Kurucusu Henry Mayhew, sosyal reforma bağlıydı - hala profesyonel çevrelerde Büyük Britanya'daki yoksul işçi ve zanaatkârların durumuna ilişkin kapsamlı istatistiksel araştırmalarla tanınıyor - ve Viktorya döneminde yanlış olan her şey için bir sözcü istedi. Dergi ve romanı "karikatürler" (çizimli resimli öyküler) hızla yayıldı ve Richard Doyle bunda önemli bir rol oynadı.
Ancak Doyle sadece bir kurşun kalemle alay konusu değildi, aynı zamanda İrlandalı soyadından da anlaşılacağı gibi dindar bir Katolikti. Punch, Papa IX. Son büyük eseri, Andrew Lang'in metinlerle sağladığı ve 1884'te "Prenses Kimse" olarak yayınladığı çizimler koleksiyonuydu.
Richard Doyle bu görünmez prensesin başarısını görecek kadar yaşamadı: 1883'te felç geçirerek öldü. Bu zamana kadar eski arkadaşları, yazar olarak Charles Dickens ve hiciv dergisi olarak "The Punch", edebiyat ve medya tarihine çoktan girmişti.
Sayfa 1 / 4